พุทธญาณ

  พ่อแม่  หรือ  บิดามารดา  เป็นผู้ให้กำเนิด และ เลี้ยงดูลูก  แต่ พ่อแม่  หรือ  บิดามารดา  บางท่านไม่ใช่ผู้ให้กำเนิด  แต่ท่านเป็น ผู้เลี้ยงดู  ท่านให้ความรัก  ความเมตตา  ให้การศึกษา   หลายคนที่โตขึ้นมาในอ้อมกอดของญาติ  ของพ่อแม่บุญธรรม หรือ  พ่อแม่อุปถัมภ์  หรือ พ่อเลี้ยง  แม่เลี้ยง  บุคคลดังกล่าวเหล่านี้  ท่านมีเมตตา  เลี้ยงดู  อบรบสั่งสอน  ให้ลูกเป็นคนดี  ให้การศึกษา  และ ให้ความรักเหมือนลูกของตน ท่านจึงมีฐานะเสมือนบิดามารดาผู้ให้กำเนิด  ที่ลูกควรให้ความรัก  ความเคารพนับถือ   และ   ทำตัวให้ดี  เพื่อท่านจะได้ภาคภูมิใจ     ส่วนลูกที่โตขึ้นในอ้อมกอดของพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด  ก็ควรประพฤติตัวให้เป็นคนดี  เพื่อพ่อแม่จะได้ ภาคภูมิใจ  ควรตั้งใจศึกษาเล่าเรียน  คบเพื่อนที่ดี   พูดจาสุภาพ  ห่างไกลสิ่งเสพติด  และอบายมุข ไม่นำความเดือดร้อนมาให้   ความดีเหล่าทำได้ไม่ยาก  ถ้าตั้งใจเอาชนะ  การถือเอาความคิดของตนเป็นใหญ่  การเชื่อมั่นในตนเอง ไปในทางที่ผิด  ทำให้ตนและวงศ์สกุลเสื่อมเสียชื่อเสียง     ให้เวลาตนและหัดมองผู้คนที่อยู่รอบตน  ในครอบครัวว่าพวกเขามีความสุข หรือ  ทุกข์กาย 

     ความพอใจ  เป็นสิ่งที่นำความสุขมาให้  หลายคนคงเคยได้รับ ความรู้สึกเช่นนี้มาแล้ว  แต่ความพอใจไม่ได้นำมาซึ่งความสุข อย่างเดียว  อาจนำมาซึ่งความทุกข์  ความทรมานทั้งร่างกายและ จิตใจ   แต่ก็ยังกระทำเพราะพอใจที่จะทำ ไม่สนใจว่าใครจะทุกข์ ไม่สนใจว่าตนจะทุกข์   จะอับอาย   จะเสื่อมเสีย  ขอแต่เพียง ตนมีความพอใจที่จะทำในสิ่งนั้นๆ ที่ตนต้องการ  ผู้ที่ใช้ความพอใจเช่นนี้มักเป็นคนที่คิดว่าตน เก่ง มีความเชื่อมั่นในตนสูง  ดื้อรั้น  ชอบเอาชนะในทางที่ผิด   มักมีเรื่องวิวาทบาดหมางกับผู้อื่นเสมอๆ ไม่เป็นที่รักของผู้อื่น  คนพวกนี้ส่วนใหญ่คือคนที่ปมด้อย  ขาดความรัก  อยากได้ความรัก จากคนที่ตนพอใจ   อยากได้สมบัติที่ไม่ใช้ของตน   ปฏิเสธความรักจากผู้ที่รักตน  หวังดีกับตน ไขว่คว้าหาความรักจากคนที่ตนพอใจ   เป็นพวกคนที่ทำร้ายตัวเอง  บางครั้งก็อาจถึงแก่ความตายได้      ความพอใจ ที่นำความสุขมาให้  ที่ผู้อื่นพลอยยินดีด้วย เช่น  ความพอใจที่เกิดจาก  การประสบ ความสำเร็จใน การศึกษา   การประกวดแข่งขันต่างๆ  การเป็นคนดี เป็นที่รักของผู้อื่น  ไม่ดื้อรั้น  รับฟังความคิดเห็น  และคำตักเตือนของผู้ที่ร

      สันติสุข  เป็นสิ่งที่ ทุกชีวิตปรารถนาให้เกิดขึ้น  มีขึ้นในสังคม ความสงบสุขทั้งที่บ้าน  ที่ทำงาน  และในเมือง หรือ ประเทศ หรือ ในโลก  อันเป็นที่อยู่อาศัยร่วมกัน  ต้องการความเป็นธรรม  ต้องการ ความรัก ความเข้าใจ   ต้องการความเมตตา  ความกรุณาจากผู้อื่น และต้องการมอบสิ่งเหล่านั้นให้ผู้อื่นด้วย       ทุกคนไม่ต้องการความป่าเถื่อน   ความโหดร้าย  ความก้าวร้าวรุนแรง  หยาบคาย  และความชั่วร้าย ทั้งหลายทั้งปวง  แต่คนจะทำอย่างไรถึงจะได้ในสิ่งที่ต้องการ  และกำจัดในสิ่งที่ไม่ต้องการออกจาก ชีวิต หรือ สังคมได้       คนควรใช้  สติ   เหตุผล  สมอง  ดวงตา  หูให้มากขึ้น   ในการพินิจพิจารณาสิ่งต่างๆที่อยู่รอบตัว ที่ต้องผจญ และเผชิญ  ไม่ควรใช้อารมณ์ในการตัดสินปัญหาใดๆเพราะมันจะเกิดความผิดพลาดได้ง่าย คนทุกยุคทุกสมัยมักผจญและเผชิญกับปัญหาเหมือนๆกัน  คือ  ครอบครัว   การเมืองการปกครอง เศรษฐกิจ  โรคภัยไข้เจ็บ  ความเชื่อ   ความรัก  ความเกลียด   ความหลง   ความพยาบาท ความหยาบคาย  ความโลภ   ความหลอกลวง  ความเอารัดเอาเปรียบ  ความอิจฉาริษยา หรือ  สงคราม      สันติสุข  คือ  ความสะดวกสบาย  

  ภิกขุ หรือ ภิกษุ  และ  ภิกขุนี หรือ  ภิกษุณี หลายท่านคงรู้จัก ภิกษุ  แปลว่า  ชายผู้ขอ , พระผู้ชายฝ่ายพระพุทธศาสนา ภิกษุณี  แปลว่า  หญิงผู้ขอ , พระผู้หญิงฝ่ายพระพุทธศาสนา ภิกขุ หรือ ภิกษ์  แปลว่า  ปรารถนาแบ่งส่วน ,   ต้องการปันส่วน , ขอ ภิกษุ  หรือ ภิกษุณี  คือ  ผู้ที่ปรารถนาแบ่งส่วน  ,   ผู้ที่ต้องการปันส่วน  ,  ผู้ขอ ขอ   แปลว่า  วิงวอน ,  พูดให้เขาให้สิ่งที่ต้องการ วิงวอน  แปลว่า  อ้อนวอน ,  พร่ำร้องขอ แบ่ง  แปลว่า  ทำให้เป็นส่วนๆ   ,   ปันส่วน  ,    แยกออกเป็นส่วนๆ ส่วน  แปลว่า   สิ่งที่แบ่งออกจากของใหญ่  ,   เศษย่อย  ,   แผนกย่อย  ,   ตอน ,   สัน ,  ฝ่าย  ,   ข้าง แบ่งส่วน   แปลว่า    ทำสิ่งที่เป็นของใหญ่ให้เป็นส่วนๆ  ,   ทำให้เป็นแผนกย่อย ภิกขุ   ภิกขุนี    คือ   ผู้ที่ปรารถนาทำให้สิ่งที่เป็นของใหญ่เป็นแผนกย่อย    ,  ผู้ขอทำให้เป็นส่วนๆ ธรรม    แปลว่า    คุณความดี   , ความชอบ  ,  ความรู้จริง  ,  ความจริง ,   ความถูกต้อง  ความประพฤติ ,  หน้าที่ทางประพฤติ  ,   คำสั่งสอนในพระพุทธศาสนา  ,  การปฏิบัติตามคำสั่งสอน ในพระพุทธศาสนา ,  ปัญญา  ,  มรรคผลนิพพาน