พุทธญาณ

     ลูก  คือ  ทายาทที่พ่อแม่เป็นผู้ให้กำเนิด  เป็นแก้วตาดวงใจของ พ่อแม่  บางคนไม่มีลูกของตนแต่ได้รับเด็กมาอุปการะเลี้ยงดูเหมือน ดังลูกที่ตนได้ให้กำเนิด มีความรักและความห่วงใย มีความปราถนาดี ต่อลูกของตน     ความรักที่พ่อแม่มีให้ลูกมีมาก  แต่อย่าให้มากเกินไปจนลูก คิดว่าตน อยากได้อะไรตนต้องได้เสมอ จนลูกลืมรักพ่อแม่ เพราะเป็นแต่เรียกร้อง เป็นแต่ผู้ได้ ไม่เคยเป็นผู้ให้ ไม่ว่าจะเป็นความรัก ความห่วงใย หรือ ความเกรงใจต่อพ่อแม่  ไม่เคยคิดว่าพ่อแม่จะ เสียใจ  น้อยใจ  ทุกข์ใจ ขอให้ตนได้ในสิ่งที่ตนพอใจ หรือ  ในสิ่งที่ตนต้องการตนต้องการ     พ่อแม่ควรมอบความรัก และ ความปราถนาดี ให้ลูกและคอยสังเกต  พฤติกรรม  และ ความประพฤติ ของลูก  อย่าให้ลูกเรียกร้องมากเกินไปจนลูกลืมไปว่าตนเป็นเด็กที่ควรให้ความเคารพผู้ใหญ่  และ ควรให้ความรักและความเคารพพ่อแม่ และ ญาติผู้ใหญ่    พ่อแม่ ควรอบรมกิริยามารยาทให้ลูกด้วย เพื่อที่จะให้ผู้อื่นรักลูกของตนด้วย  ไม่ใช่ ตนรักลูกของตน ก็พอแล้ว  ตนจะตามใจลูกของตน เห็นลูกมีความสุขตนก็มีความสุขแล้ว    พ่อแม่จะมาเสียใจ หรือ บ่นว่า ชาติก่อนทำบุญไว้ไม่ดี ถึง

      อุทยาน   คือ   สวนอันเป็นสถานที่รื่นรมย์   เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจ คลายเครียด   และควรเป็นสถานที่ ที่มีความปลอดภัยจาก คนร้าย มี ต้นไม้  และ  ดอกไม้      ต้นไม้ดอกหลายชนิดที่  คน  หรือ   เด็กรุ่นใหม่ไม่รู้จัก  ไม่เคยเห็น  เช่น ต้นกรรณิการ์   , ต้นจำปา   , ต้นจำปี   , ต้นมณฑา   , ต้นลำดวน   , ต้นประดู่   , ต้นประยงค์   , ต้นพวงทอง ต้นยี่หุบ   , ต้นมะลิวัลย์   , ต้นสารภี  ,  ต้นอังกาบ  ,  ต้นซ่อนกลิ่น  ,  ต้นราตรี  ,  ต้นกระดังงา  , ต้นพวงชมพู  ,  ต้นนมแมว  ,  ต้นพะยอม  ,  ต้นชงโค  ,  ต้นสายหยุด  ,ต้นรสสุคนธ์  ,  ต้นจันทร์กะพ้อ ต้นบุนนาค  ,  ต้นชบา  ,  ต้นพู่ระหง  ,  ต้นนางแย้ม  ,  ต้นเล็บมือนาง  ,  ต้นอัญชัน  ,  ต้นสร้อยทอง  , ต้นบานชื่น  ,  ต้นดาวกระจาย  ,  ต้นดาวเรือง  ,  ต้นหงอกไก่  ,  ต้นบานไม่รู้โรย  ,  ต้นผกากรอง  , ต้นชวนชม  ,  ต้นพิกุล  ,  ต้นเฟื่องฟ้า  ,  ต้นผีเสื้อ  ,  ต้นพุทธชาด  ,  ต้นพุทธรักษา  ,  ต้นดอกแก้ว ต้นบานบุรี  ,  ต้นพลับพลึง ( วิรงรอง )  ,  ต้นลั่นทม ( ลีลาวดี )  ,  ต้นโมก  ,  ต้นเบญจมาศ  , ต้นกุหลาบ  ,  ต้นขจร  ,  ต้นพุด  ,  ต้นพุดซ้อ

      ริษยา   เป็นคำที่ทุกคนได้ยิน  ได้ฟัง  หรือ  รู้จัก  มาบ้างแล้ว ริษยา  คือ  ความชิงชัง  หรือ  ความคิดทำการขัดขวาง  หรือ ความไม่อยากให้ผู้อื่นได้ดี        ส่วนมากมักเป็นคนที่ไม่ดี  เป็นผู้ที่ชอบใช้ความริษยาทำร้าย ทำลายคนดีเพื่อตนจะได้ครอบครอง  คนที่ตนรัก  ทรัพย์สมบัติ ที่ตนต้องการ  หรืออื่นๆ        ความริษยา  ที่มีความชิงชัง และเกลียดชัง  จะทำให้คนผู้นั้น คิด และ ลงมือทำการร้ายได้ เพาะคนผู้นั้นเต็มไปด้วยความอาฆาต  พยาบาท  คิดปองร้าย  อยากให้ผู้ที่ตนริษยา  ตาย  หรือ  พินาศ เพื่อตนจะได้มีความสุข  ความสบาย  ในสิ่งที่ตนปรารถนา            ถ้าในสังคมใด  มีคนเช่นนี้อยู่    ในสังคมนั้นก็จะมีความทุกข์  ทั้งผู้ริษยา  และผู้ที่ถูกริษยา ผู้ริษยาเป็นผู้อยากได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตน  ไม่ว่า  ของนั้น  จะเป็น  สิ่งมีชีวิต  เช่น ตนที่ตนรัก  หรือ  จะ เป็นสิ่งที่ไม่มีชีวิต     คนผู้นั้น  หรือ คนกลุ่มนั้น  จะสร้างความเดือดร้อนให้แก่คนในสังคมนั้นๆ        ไฟริษยาแผดเผาให้ร้อนรุ่ม  บางครั้ง  คนผู้นั้นใช้ความริษยาสำเร็จได้มาในสิ่งที่ตนต้องการ ทำให้ตนสุขกาย  สบายใจ  แต่ไฟริษ

     ผู้ที่มีความห่วงใย  คือ  ผู้ที่มีความผูกพันอยู่   หรือ  มีความพะวงใจ อยู่ส่วนมากกับ  บุคคล อาทิเช่น  บุพการี  หมายถึง  ผู้ที่เคยอุปการะ ตนมาก่อน คือ บิดามารดา  หรือ  ญาติผู้ใหญ่  รวมทั้งบุคคลที่ไม่ใช่ ญาติแต่ท่านเป็นผู้อุปการะตนให้มีคุณภาพชีวิต  มีความเป็นอยู่ที่ดี ขึ้นอบรมเลี้ยงดูด้วยความรัก และห่วงใย  และปรารถนาให้ตนเป็นคนดี มีอาชีพที่ดี  มีความสุชสบาย  มีชีวิตครอบครัวที่ดี  นี้คือความห่วงใยของผู้ที่อุปการะตน     ในความห่วงใยมีทั้ง  ความรัก  ความเมตตา  ความทุกข์และความวิตกกังวล  ความรู้สึกของท่าน  ตนจะ รับรู้และเข้าใจได้อย่างลึกซึ้ง  ด้วยตนเอง เมื่อตนมีความห่วงใยเกิดขึ้นกับ  บุคคลที่ตนรักและผูกพัน  ไม่ ว่า  บุคคลนั้นจะเป็นใคร      ความห่วงใยของผู้ใหญ่ท่านเป็นผู้ให้  คือ  ให้ ความรัก  ให้การศึกษา  ให้ทรัพย์สมบัติ  ให้การอบรม ให้ตนเป็นคนดี  ให้ความปกป้องคุ้มครอง      ความห่วงใยของผู้ถูกอุปการะ  คือ  ให้ความรัก   ให้ความผูกพัน   ให้ความกตัญญู  และให้ความสุข กายสบายใจ   ให้การดูแลท่านในยามป่วยไข้    ให้กำลังใจ    ให้การเลี้ยงดูท่านเป็นเพื่อนท่าน ไม่ทอด

    วันเกิดทุกท่านคงเคยได้จัดงานวันเกิด  ตัดเค้กวันเกิด  ได้รับคำ อวยพรในวันเกิด  ได้รับของขวัญวันเกิด  ได้อยู่ในหมู่เพื่อนสนิท เป็นวันที่มีความสุขที่สุด  และอีกหลายท่านคงไม่เคยมี  อาจคิดหรือ ไม่คิด  ดีใจ  หรือ เสียใจ  หรือรู้สึกเฉยๆที่ไม่มีการจัดงานในวันเกิด    แต่ไม่ว่าจะ  ดีใจ  หรือ  เสียใจ  หรือ  เฉยๆ  แต่วันเกิดในวันนี้ของ แต่ละท่าน  เป็นวันแห่งความเป็น หรือ ความตาย  ของอีกชีวิตหนึ่ง  ที่ได้ให้กำเนิดชีวิตท่านได้ลืมตา ดูโลก  ท่านควรหันไปมองผู้ให้กำเนิดผู้นี้บ้าง  คนผู้นี้อาจไม่ดีที่สุดในโลก  อาจไม่ถูกใจ  อาจไม่รักเรา เหมือนครอบครัวอื่นๆที่เขามีความสุขกาย  สุขใจ  แต่คนผู้นี้ก็ให้ได้เท่าที่เขามีความรู้  ความสามารถ ที่จะให้ลูกของเขาได้เท่านี้   แต่ ท่านอาจมีความรู้   ความสามารถ  มีเงิน   ที่จะมอบ   ความรัก  ความสุข หรือ ของขวัญให้แก่คนผู้นี้ได้  ในวันครบรอบวันเกิดของท่าน  ที่ท่านจะได้แสดง  ความรัก ความเอาใจใส่ ต่อคนผู้นี้ที่ทุกท่านเรียกว่า  "  แม่  "  ที่หลายท่านได้ห่างเหินจากแม่ไป  เพราะ  หน้าที่  การงาน  หรือ เพราะมีครอบครัว  หรือ ไปศึกษาเล่าเรียน  

    น้ำใจเป็นสิ่งที่มีค่าแต่ไม่มีราคา   ในสังคมปัจจุบันสิ่งที่ทุกคน ต้องการนอกเหนือจากทรัพย์สินเงินทองแล้วก็คือ น้ำใจ ที่ควรจะมีไว้เมตตาเพื่อมนุษย์ผู้ทุกข์ยาก   ลำบาก  เพื่อให้พวกเค้า ได้มีชีวิตรอด  คนที่มีฐานะดีกว่า  ต้องสังเกตผู้ที่มาขอความช่วยเหลือ อาจจะขอทำงาน  ถ้าผู้ที่เป็นนายจ้างได้พิจารณาแล้วว่าคนผู้นั้น เป็นคนดี  ไว้ใจได้  และสังเกตเห็นว่า  ลูกจ้างลำบากยากจน ก็ควรมอบน้ำใจให้แก่ลูกจ้างของตน เพื่อเค้าจะได้ทำงานให้เราได้นานๆ   คนดีหายาก  ควรให้ความช่วยเหลือเพื่อเค้าจะได้ซาบซึ้งที่เค้า ลำบากตกยากก็มีผู้ยื่นมือเข้ามาให้ความช่วยเหลือ     ผู้ที่เป็นนายจ้างไม่ควรใช้คำพูดที่ทำให้ลูกจ้างรู้สึกน้อยใจ    ผู้ที่เป็นพ่อแม่ก็ไม่ควรใช้คำพูดเหมือน เป็นคนอื่นเวลาลูกผิดพลาดในชีวิต  เพราะทุกคนในครอบครัวล้วนเสียใจไปคนละแบบกัน  น้ำใจเป็นสิ่งที่ หยิบยื่นให้กันยากมากตอนที่อารมณ์ออกมาแสดงบทบาท  แต่ละคนควรแยกออกไปหาที่สงบจิตใจ เพื่อให้ความมีน้ำใจได้แสดงบทบาท  ความรักความเมตตาจะช่วยให้ทุกคนมีความสุข    น้ำใจ  มีในทุกคนเพียงแต่บางคนไม่ใช้   ชอบใช่้อารมณ์มากกว่า  คงเป็นเพราะตกเป็น

    ความสุข  คือ  สิ่งที่ทุกชีวิตปรารถนา  แต่คนส่วนใหญ่มักไม่เข้าใจ ตนเอง  พยายามที่จะดิ้นรน เพื่อที่จะเอาความสุขมาเป็นของตน โดยไม่มองสายตาและความรู้สึกของคนที่อยู่รอบตน  ทุกคนอยากมี ชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์  ไม่เป็นครอบครัวที่พิการ หรือ บ้านแตก ทำให้ชีวิตมีปมด้อย  ดิ้นรน  ไขว่คว้าหาความรักจาก พ่อ  แม่  ที่จาก ไปอยู่กินกับคนรักใหม่  โดยที่ตนอยู่กับ  พ่อ  หรือ แม่  หรือ  กับญาติ  หรือ กับผู้ใหญ่ที่ท่านให้ การอุปการะเลี้ยงดู  ให้ได้รับการศึกษา  ให้ความรัก  ความเมตตา     แต่ตนกลับสร้างปมขึ้นมา  ว่าตนเป็นสิ่งที่ครอบครัวไม่ต้องการ   ไม่รัก  ไม่มาสนใจ  จึงพยายาม ที่จะทำให้ตนเสื่อมเสียเพื่อที่จะให้ผู้ใหญ่  หันมาสนใจตน รักตน และเห็นว่าตนมีความสำคัญ อย่าทอดทิ้งตน  แต่ตนลืมคิดไปว่า   ทำไม  ผู้ใหญ่ต้องทำอย่างนั้น  ผู้ใหญ่มีปัญญาอะไร  ถึงต้อง ทอดทิ้งตน  ปมด้อยของคนมีปัญหาส่วนใหญ่ก็จะเดินไปในทางที่พ่อแม่ของตนได้เดินทางผ่านมาแล้ว และถึงวันนั้นตนก็เข้าใจในปัญหาที่ตนอาจจะต้องทอดทิ้งลูกของตนไว้กับญาติผู้ใหญ่  หรือ  กับสามี หรือ ภรรยาของตนแล้วแต่กรณี    เพราะคนส่วนใหญ่ใช้อารมณ