เกิดมาพึ่งกัน

  สิ่งมีชีวิตในโลกนี้ มีทั้งที่เป็นศัตรูกันตามธรรมชาติ หรือตาม

สัญชาตญาณ  แต่ หลายท่านก็คงเคยเห็น หรือได้ชม สัตว์ดุร้าย

เช่น เสือ หรือ สิงโต อยู่ร่วมกับคน หรือมนุษย์ หรือ สัตว์อื่น ซึ่ง

เสือ หรือ สิงโต  เป็นสัตว์ดุร้าย และกินเนื้อเป็นอาหาร เป็นศัตรูกับคน

หรือกับสัตว์อื่นตามสัญชาตญาณ  แต่สามารถอยู่ร่วมกันและประกอบอาชีพร่วมกับคนได้

  คนหรือมนุษย์ ในโลกนี้มีหลายเผ่า  หลายพันธุ์  หลายความเชื่อ    ต่างมีความคิด  และ ความเชื่อที่

แตกต่างกันออกไป  ตามที่ตนได้เรียนรู้มาจากเผ่าพันธุ์  และลัทธิความเชื่อนั้นๆ  แต่ทุกชีวิตก็อาศัยอยู่

ในโลกมนุษย์  อันเป็นที่เกิดและที่ตายของมนุษย์และสัตว์  และเป็นสถานที่รักของสิ่งมีชีวิตทุกชีวิตได้

พึ่งพาอาศัยพักพิงหลับนอน ทำงาน  และขยายเผ่าพันธุ์ของตนสืบไปจากรุ่นสู่รุ่นเพื่อดำรงพันธุ์แห่งตน

ไว้ในโลก  

  มนุษย์ได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ  ต่างจากสัตว์อื่นๆ  ที่สามารถเรียนรู้และเรียนหนังสือ  มีเสื้อผ้าสวมใส่

มีบ้านและสามารถสร้างที่อยู่อาศัย รวมทั้ง เมือง ให้น่าอยู่และสวยงามได้ 

  มนุษย์สามารถหยิบยื่น น้ำใจ  ไมตรี  ความเป็นมิตร ให้แก่เพื่อนมนุษย์  และ สัตว์อื่นได้  

และสามารถใช้ สติ  ปัญญา  พิจาราณาไตร่ตรองหาเหตุหาผลได้   และ  ใช้ ความรัก  ความเมตตา

ความกรุณาได้   มนุษย์มีเพื่อนได้ทั้งโลก  เป็นเพื่อนกับผู้อื่นได้ทั้งโลก  เพียงต่างคนต่างเป็นมิตรกัน

เข้าใจกัน  ช่วยเหลือกัน  ความสุข  ความสงบ  ความสบาย  ก็จะเกิดขึ้นในโลกมนุษย์  ซึ่งแตกต่างกัน

ในโลกของสัตว์ ในธรรมชาติที่ไม่พบความสงบสุข ต้องต่อสู้ ดิ้นรน  หากิน และเสี่ยงตายทุกวันทุกคืน

ไม่เคยพบความสุขความสบายเลยตลอดชั่วชีวิต

ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

บทสวดมนต์และทำนองสรภัญญะ 2

บ่วงกรรม

ลูก คือ แก้วตาดวงใจ